ליבע ריכטער! די טענטער משפּחה! גוטן נאָכמיטאָג, אַלעמען!
איך בין שו גואַנגיי פֿון יאָנגאַנבאַ, און די טעמע פֿון מײַן רעדע איז "פֿאַבריק ווי אַ היים".
דענטע איז געווען די צווייטע פאַבריק וואו איך האָב געאַרבעט, און ווייסט איר ווי לאַנג איך האָב געאַרבעט אין דער ערשטער פאַבריק?
איין יאָר, צוויי יאָר, (איר טרעפט),
די ענטפער ווערט ענדלעך אנטפלעקט, הערט זיך גוט צו צו דער רעדע.
אין עלטער פון 18 יאר, נאך גראדואירן פון מיטלשול, רעבעליש און שטאט-האפט, האט ער זיך ארויסגעלאזט אויף א סאציאלער רייזע טראץ די קעגנערשאפט פון זיין משפחה. אן קיין הינטערגרונט, קיין בילדונג, א מענטש צו אן אנדער ארט, געפינען א דזשאב ווערט שווערער. דורך די וועג-זייט דזשאב בלעטלעך, בין איך געווען יונג און בין געווען פארשמוצט אריין אין א פאבריק, דאס איז מיין ערשטע דזשאב, אבער איך האב אויך געזעגנט זיך פון די שול טעג פון א נייעם אנפאנג. פול מיט ענטוזיאזם און ערווארטונג צו באגעגענען די אויפגאבע, צו פרובירן די קאריערע וואס גייט באלד אנהייבן. די רעאליטעט פון לעבן האט מיר געגעבן א קלאפ, די ארגינעלע דערוואקסענע וועלט איז קיינמאל נישט געווען "פשוט" צוויי ווערטער. אין יענער צייט איז די פאבריק געווען ווי אן אייז קעלער, עס איז נישט געווען קיין טעמפעראטור צו רעדן דערפון. דער באלעבאס איז ווי דער בעל-הבית וואס דריקט פארצווייפלט די ארבעטס-קראפט, צי די ארבייטער אין דער פאבריק עסן גענוג, שלאפן גוט, טראגן ווארעם, קיינעם קימערט זיך נישט צי די איבערצייט שעה זענען מיד, נישט צו דערמאנען די קארפאראט קולטור, די ליבע פון קאלעגן, יעדן'ס ארבעט, עס איז נישטא קיין קעגנצייַטיקע הילף צווישן מענטשן, לאז אליין העלפן איינער דעם אנדערן, ספעציעל זייער יונג עלטער, לאנגזאמע אקציע, עס וועט ווערן צוגעדריקט ביזן ברעג.
דער נייַ־קומער/זיך אַליין, אין אוממעכטיקייט טריט ביי טריט שווער צו גיין. צוליב מיין פארדרייטער ברירה, בין איך געבליבן אין איינזאמקייט און דעפּרעסיע דריי חדשים לאַנג, און צום סוף בין איך שנעל אַרויסגעלאָפֿן פֿון דער פֿאַבריק און צוריקגעקומען קיין זשאַנגפּו. אין עלטער פֿון 18 יאָר, דעם עלטער פֿון דער זון, האָב איך אויסגעקליבן צו גיין ווײַט און לויפֿן צוליב דעם אומאַנגענעמען פֿאַבריק־ערפֿאַרונג, און שפּעטער אַזוי שנעל ווי עמעצער האָט מיך באַקענט מיט פֿאַבריק־אַרבעט. דער ערשטער אינסטינקט איז צו אָפּזאָגן, צו אינסיסטירן אַז דער שרעק זאָל זיך נישט איבערחזרן.
צוריק קיין זשאַנגפּו פאר פילע יאָרן, אונטער דער הקדמה פון פריינט צו לערנען עלעקטרישע וועַלדינג, פאַרנומען מיט טירן און פֿענצטער אַרבעט. לעצטע יאָר, איך האָב זיך געפֿילט קראַנק און געפֿונען אַז די לונד דיסק האָט אַרויסגעשטופּט, און עס איז נישט געווען קיין וועג צו פאָרזעצן צו אַרבעטן אין דער אינדוסטריע. ווי דער פרנסה־געבער פֿון דער משפּחה, משפּחה הוצאות זענען באַלדיק, איך קען נישט אָפּשטעלן, קען נישט אָפּשטעלן! אונטער דעם צופֿאַל בין איך געקומען צו טענג טע, פּרוּוון צו איבערקומען די אינעווייניקסטע שטערונגען, זאָגן זיך צו פּרוּוון צו זען. נאָך דעם ווי איך בין אַרײַן אין דער אָפּטיילונג, האָב איך געפֿונען אַז כאָטש עס איז עלעקטרישע וועַלדינג אַרבעט, אָבער די אַרגאָן באָגן וועַלדינג ראַם און דער אָריגינעלער טיר און פֿענצטער פּראָצעס פֿון דעם פּראָדוקציע פּראָצעס איז נאָך זייער אַנדערש. אָבער טוישן די זופּ טוט נישט טוישן די מעדיצין, מיט זייער אייגענער דערפאַרונג און יסוד אין יענער צייט, איז עס נישט שווער צו אָנהייבן. די וויכטיקסטע זאַך איז אַז עס איז אַ פּלאַץ ליבע צווישן קאָלעגעס און זיי זענען גרייט צו העלפֿן ווען זיי זענען נישט. אין יענער צייט, ראָנגהוי האָט מיך גענומען צו דער פּאָסטן און געלערנט מיר זייער פֿאָרזיכטיק און אויפֿמערקזאַם. איך וועל געדולדיק אָנווײַזן און פֿאַרריכטן וואָס איך האָב געטאָן פֿאַלש. איך וועל אים נישט פֿאַרהאַלטן ווײַל איך בין דאָ. איך האָב גאָר צעבראָכן די אוממעכטיקייט און פֿאַרשעמטקייט וואָס איך האָב געפֿילט אין דער פֿאַבריק, נישט אַליין, נאָר אַ גרופּע מענטשן וואָס העלפֿן איינער דעם אַנדערן. ביי דער אַרבעט וועלן מיר קאָמוניקירן זעלבסטלאָז, און אין לעבן וועלן מיר טיילן גוט עסן און טרינקען איינער מיטן אַנדערן. איך בין שוין לאַנג נישט געווען אין דער פֿירמע, אָבער אַלץ וואָס איז געשען אין דער פֿירמע האָט גאָר געביטן מיין אײַנדרוק פֿון דער פֿאַבריק אין יענער צײַט. טענג טע טע, לאָז מיך נישט נאָר צוריקקומען קיין זשאַנגפּו, מער ווי אין דער היים, צוריק צו ברידער און שוועסטער, דאָרט איז געלעכטער און געלעכטער אין דער היים.
דער פירמע'ס יאָרטאָג לאָזט מיך געדענקען אין מיין לעבן, דער הצלחה פון דער יערלעכער זיצונג איז די מי און אָנהאַלטונג פון אַלע מענטשן, איז דער רעזולטאַט פון אַלעמענס זעלבסטלאָזע השתדלות. דאָס איז אונדזער אומבאַזיגלעכער גייסט, דאָס איז די שטאַרקייט און מוט וואָס היים גיט אונדז. אין צייטן פון שוועריקייטן, האָבן מיר געאַרבעט האַנט אין האַנט צו זיי איבערקומען. ווען מיר זענען מצליח, טיילן מיר די פרייד, נישט אַראָגאַנט נישט טרוקן. ווען מיר זענען צעמישט, ווערן מיר איינער דעם אַנדערנס ליכט, מיר מוטיקן איינער דעם אַנדערן.
איך בין פארנומען אין געווענלעכע און געוויינטלעכע פאזיציעס, איך האב נישט געטראכט אז אין מיין לעבן וועל איך זינגען אויף דער בינע, האלטן רעדעס. איך האב קיינמאל נישט געטראכט אז אזויפיל מענטשן אין דער פירמע וועלן מיר אויפמערקזאם מאכן און זארגן וועגן מיין לעבן און פאמיליע. ארבעט איז גרינג צו געפינען, פאסיג אבער זעלטן, זעלטן צו האבן א געפיל, אן אומזעלבליכער באלעבאס איז גליקליך. די פאבריק איז ווי א היים, עס איז דא טעמפעראטור, עס איז דא מענטשלעכע בארירונג, עס איז דא א געמיינזאמע אונטערנעמונג פון דער פאמיליע, איך בין זייער צופרידן.
דאָס איז דער סוף פֿון מײַן רעדע, אַ דאַנק אײַער משפּחה פֿאַרן צוהערן! אַ דאַנק אײַך אַלעמען!
פּאָסט צייט: 26סטן יולי 2023
